Un fin de semana inolvidable

Hola!

Eventjes geleden dat ik een verslagje schreef, maar dit wordt een extraatje want ik heb een ongelooooooflijk plezant verlengd weekend gehad bij Dorien in Pomasqui (een dorpje in het noorden van Quito).
Vrijdagochtend, na een 9-uur-lange busrit kwam ik aan in Quito waar Dorien me stond op te wachten. Na nog een tochtje met 3 bussen maakte ik kennis met haar gastgezin; 2 broers, de mama en de papa. Even later vertrokken we naar Mitad del Mundo (het middelpunt van de aarde) waar we van de enke kant van de evenaar naar de andere wandelden en terug (eigenlijk helemaal niet zo speciaal ofzo, maar het klinkt toch wel wat gek eJ). Dit is een soort klein dorpje met verschillende musea, winkeltjes, een pleintje waar folklorische dansen opgevoerd worden... In het museum werden de verschillende provincies met hun typische dingetjes voorgesteld en er was ook een insectuarium waar beesten te zien waren die ik toch liever niet gezien had.. ieuw.. Grote dikke harige spinnen, zwarte immense kakkerlakken...
We maakten een kleine excursie naar de zonnetempel waar je zowaar een ei op een nagel kunt zetten omdat de zwaartekracht er anders is! Ik keek er echt al naar uit om dat te doen, maar de wet van Murphy had ons stevig te pakken, er waren geen eieren meer.. Deze teleurstelling werd al gauw gecompenseerd want in dit museum is het atelier van de snelste schilder ter wereld; Chrisobal Ortega. We mochten een kijkje gaan nemen in zijn atelier en de kunstenaar himself was daar aanwezig. Hij toonde ons hoe hij met zijn blote handen in minder dan 1 minuut een prachtig schilderij op het witte doek tevoorschijn toverde. Echt indrukwekkend! We kregen achteraf ook allemaal een dikke knuffel van hem ‘die ons een jaar lang energie zou geven’. Qua ego kan dat ook wel tellen natuurlijk. We zouden ook de krater van een vulkaan te zien krijgen maar ook hier stak Murphy een stokje voor, er waren massa’s wolken en dus zagen we enkel dat... ’s Avonds trokken we naar het park in Pomasqui en in een soort van cultureel centrum werd dans en theater opgevoerd. Twas de moeite! Er waren 2 Colombuianen die een heel stuk naar voor brachten, echt goed!
Op zaterdag gingen we met de mama, tante en nonkel van het gastgezin van Dorien naar Otavalo, een inheems dorpje. Onderweg maakten we ook nog even een boottochtje op een meer vlka naast een inactieve vulkaan. In Otavalo bezochten we de grote lokale markt, gezellig! Je vond er hangmatten, kledij, juwelen, tassen, muziekinstrumenten, groenten, fruit, varkens... werkelijk alles! ’s Avond gingen we met de hele bende naar de karaokebar! Zo een feest segJ En Dorien kan echt ongelooflijk goed zingen, ik wisat dat helemaal niet! We dansten ook salsa en merengue en babbelden tot de vroege uurtjes over het machismo in Ecuador (met jongens, heel interessant om hun rare mannelijke hersenkronkels te horen te krijgen).
De dag erna al heel vroeg op (aiai) om naar Mindo te gaan met echt prachtige natuur en 11 watervallen.! Echt ongelooflijk mooi daar! We zoefden met een kabellift over wouden en bossen en wandelden daarna naar beneden om1 van de watervallen te bezichtigen. Om te zwemmen vond ik het iets te koud maar Dorien en de 2 andere amigo’s sprongen al snel het water in. Na de beklimming aten we Arepa’s, typisch Columbiaans blijkbaar, lekker lekkerJ
Op maandag weer vroeg uit de veren om met de teleferico tot op 4100 meter hoogte te gaan en een prachtig uitzicht te hebben over heel Quito. Dachten we althans want ook hier kwam Murphy weer om het hoekje loeren en bezorgde ons vele wolken.. Wel wat jammer maar we hebben ons toch goed geamuseerd. We brachten ook nog een bezoekje aan de artisanale markt in Quito. Aiaaai seg, zo mooie dingen daar!! Dorien en ik hebben ons dus ook een beetje laten gaan, maar we hebben goed leren afbieden en keerden met volle zakjes en een tevreden gevoel terug naar Pomasqui. In de namiddag leerde ik ook de stageplaats van Dorien kennen. Tapori, een vzw waar zowel kinderen, jongeren als volwassenen terecht kunnen voor huiswerkbegeleiding, Engelse les en koken, maar ook kinderen met een handicap voor therapie. Toen wij er toekwamen waren enkele kindjes hun huiswerk aan het maken en we werden meteen ter hulp geroepen. De kindjes waren erg nieuwsgierig en aanhankelijk, echt lief. We proefden nog de ‘pincho’s’, een typische lekkernij van Quito (een sate met vlees en banaan en worstjes) en dan naar de terminal om jammergenoeg terug afscheid te nemen van Dorien.
Het was een ongelooflijk druk weekend, maar we hebben ons echt suuuuuuupergoed geamuseerd en leerden weer wat nieuwe plaatsjes van Ecuador kennenJ
Foto’s volgen later want dees trezemie is nu wel echt echt moe en heeft het goede voornemen om deze avond eens vroeg in bed te kruipen!

Liefs! Xx

Oja, om nog even kort verder te gaan op het vorige verslagje, Correa is president geworden en dat is volgens mij een goeie zaak (en niet alleen omdat zijn vrouw een Belgische is), maar omdat hij echt al enkele goede dingen gerealiseerd heeft hier in Ecuador en volgens mij enkele belangrijke veranderingen kan waarmaken. Ik hoop het althans!