Despedida...

Liefste allemaal,


Het zit er al een tijdje aan te komen, maar nu komt het toch wel echt heel dicht bij.. Zaterdag stap ik om 17.40u in het vliegtuig richting Belgë. Het gevoel dat ik daarben heb kan nik niet omschrijven.
Ik krijg een ongelooflijke krop in m’n keel als ik denk aan het moment dat ik afscheid zal moeten nemen van da familie waar ik me ondertussen echt thuis voel, de mensen van Plan waar ik heel veel van geleerd heb, vrienden en vriendinnen waar ik met supergoed met geamuseerd heb... Het is ook typisch dat net nu, net nu ik de Ecuadoriaanse mopjes begrijp, net nu ik de Spaanstalige liedjes begin mee te zingen, net nu ik de mensen in de comunidad stilaan begin te kennen en zij mij, net nu de mensen mijn naam goed kunnen uitspreken.. dit Ecuador-avontuur voorbij is. (Niet helemaal weliswaar, want ik kom ongetwijfeld nog terug:)).
Ik krijg ook wel kriebels in mijn buik als ik denk aan het moment waarop ik familie vrienden en vriendinnen terug zal zien. Het zal ongelooflijk leuk zijn om jullie allemaal te overladen met knuffels en veel bij te babbelen. Bereid jullie alvast voor op een Ellen met redelijk wat kilootjes bij en helemaal niet zo bruin als jullie waarschijnlijk verwachten, maar met enkele levenslessen en goede voornemens rijker.
Deze 5 maanden waren echt onvergetelijk! Mama en papa, bedankt dat ik de kans kreeg om dit te doen, ondanks het feit dat jullie dit in het begin toch maar een beetje een rare hersenkronkel van mij vonden. Ik bedacht me onlangs ook dat ik nog niets gezegd heb over het boekje waarin sommigen iets geschreven hebben voor ik vertrok. Ik vond het echt leuk om dat in het vliegtuig te lezen en ook wanneer ik het eventjes moeilijk had was dat boekje de ideale oppepper. Bij deze meld ik ook met blijdschap dat het boekje nu volstaat met alledaagse en niet zo alledaagse dingen die ik hier beleefd heb:)

Wat ik ook nog wil vertellen is dat ik hier zondag weer een heus feest heb mogen meemaken: een babyshower! ‘Mijn zus’ is namelijk zwanger en dus een ideale reden om te feesten! Deze babyshower wordt georganiseerd enkel voor en door vrouwen, lekker feministisch in deze macho-cultuur, en vraagt heel wat voorbereiding. Er werden ongeveer 40 vrouwen uitgenodigd en iedereen die kwam, gaf een cuota. Met dit bedrag werd een groot cadeau gekocht voor de toekomstige mama en werd lekker eten bereid tijdens het feest. De babyshower wordt vooral georganiseerd wanneer iemand voor de eerste keer zwanger is omdat men dan nog helemaal geen babyspullen heeft en men op deze manier een groter bedrag heeft om een leuk en nuttig cadeau te kunnen kopen. Er werden eerst verschillende speeches gehouden door zussen en de mama en daarna was het tijd voor de ‘concursos’; allemaal kleine opdrachtjes die de aanwezigen moesten uitvoeren en waarbij de winnaar een geschenkje kreeg. Ook ik ontsnapte niet aan dit onderdeel van het feest en moest samen met 3 andere vrouwen, om ter snelst een papfles gevuld met bier leegdrinken. Tussendoor werd ook verwacht dat we lustig dansten op de Reaggetonmuziek. Wat een gedoe seg, en ik moest het stellen met een 2e plaats. Andere opdrachtjes waren; uit een hele bak met kindersokjes zoveel mogelijk juiste paren trachten te vinden, een babytje zo snel mogelijk haar kleertjes aandoen, allerlei woorden uitbeelden die te maken hebben met zwangerschap... Het was echt gezellig! Daarna werd dan ook de cadeau overhandigd waarvan ik nu even het Nederlandse woord kwijt ben en kon iedereen de kookkunsten van de zussen Loor-Sanchez proeven. Toen al de mensen weg waren en we alles opgeruimd hadden, werd er muziek opgezet en hebben we nog uren buiten in de tuin gedanst met de familie. Twas echt ongelooflijk plezant! Er was hier sinds woensdag ook een jongen die ik ken van de Spaanse les. Lennert is sinds februari aan het rondtrekken in Latijns-Amerika en passeerde ook Ecuador. Twas heel gezellig dat hij ook bij de familie hier kon logeren en tijdens het feestje in de tuin was het dan ook een danswedstrijdje Belgie-Ecuador. We hebben ons niet laten doen maar ik kan niet ontkennen dat de Ecuadorianen meer sjwoeng in hun lichaam hebben...

Ik vrees dat dit mijn laatste blogverslagje zal zijn en daarom wil ik toch nog even dankje zeggen omdat jullie de tijd namen hier af en toe een kijkje te komen nemen:) Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden om dit te lezen en jullie net als ik wat nieuwe dingen te weten gekomen zijn over dit prachtige en vooral veelzijdige land. Ik vond het alvast een waar plezier om deze ervaring met jullie te delen en voel Ecuador-kriebels die me waarschijnlijk nog lang zullen achtervolgen:)!

Nog een dikke dikke knuffel en veel liefs!
Tot...

De botanische tuin hier in Portoviejo waar ik

zaterdag met Leonardo een bezoekje aan bracht



Cactussen, planten, bloemen, struiken en bomen uit verschillende landen

Versierde tafels in onze tuin alvorens de vrouwen (anderhalf uur later dan het geplande uur) toekwamen

Martha met Maria en onze cadeau!

Ook enkele vriendinnen van Maria hadden het aan hun been en moesten met de nodige commentaar van de entertainer die middag hun kennis over de zwangerschap tentoon spreiden

Hora Loca!! De nichtjes lieten zich volledig gaan en dansten erop los onder luid applaus van de aanwezigen

De Spaanse-les-jongen Lennert en ik in de tuin

Macarena!

Casa Abierta - Rio Chico - Parapant

Holaaaa!!

Het zijn hier m'n laatste weekjes in Ecuador en iedereen zegt me dat ik nog volop moet genieten dus dat doe ik dubbel en dik! Als bewijs enkele foto's!

Vorige week was het 'casa abierta' (open huis) in comunidad La Balsa. Dit houdt in dat kinderen en jongeren van verschillende comunidades voorstellen aan elkaar welke activiteiten zij gerealiseerd hebben in hun comunidad.

Dit meisje, Isabel, is 17 jaar en presidente van de jongerengroep in de comunidad Cruz Alta, zij maakt als jaren deel uit van de groep en werkt met kinderen over verschillende thema's die een probleem vormen in de comunidad; vervuiling, mishandeling...

De man met het witte hemd is Euclides, een (ongelooflijk grappige) veldwerker die samen met Alicia (de vrouw met rood-wit gestreepte T-shirt) al jaren actief is in de comunidades. Ik heb erg veel geleerd van hen, onder andere over de kracht van de ijsbrekers.

Er waren die namiddag veel mensen aanwezig; kinderen, jongeren en volwassenen van verschillende comunidades, vrijwilligers, Plan-medewerkers...

Deze vrouw heeft op het einde voor een feestsfeertje gezorgd met haar Spaanse liedjes die ze uit volle borst aan het zingen was, met bijhorende danspasjes:)

Jongeren van verschillende comunidades in Jesus Maria die aan de hand van toneeltjes hun comunidad voorstelden.

Een bijeenkomst met volwassenen waar ter ere van Moederdag lustig gedanst werd. Moederdag was ook hier op de 2e zondag van mei en dus eigenlijk al voorbij, maar Ecuadorianen verzinnen altijd wel een reden voor een feestje:)

Deze vrouw, Rosita, is 79 jaar en presidente van de comunidad Cruz Alta. Zij is bekend om het maken van Currincho, een ongelooflijk sterk maar lekker drankje. Zij woont elke vergadering van Plan bij en doet enorm veel voor haar comunidad. Een ferme madam als je het mij vraagt!

Op zondag ging ik naar Cruscita, een plaatsje aan het strand hier een half uurtje vandaan en tevens ook een van de weinige plaatsen ter wereld waar je kan parapanten. Met een beetje kriebels in m'n buik werd ik vastgemaakt aan de instructor achter mij die al 18 jaar ervaring heeft in de lucht en wat toch wel een gerustelling was :)

'Gewoon eerst een beetje wandelen en dan enkel genieten', dat was wat de instructor me zei en dat wandelen was niet evident met al die wind in dat ding, maar het is gelukt!

Dit was even een spannend mooment maar zot zot plezant!!!!

En vanaf dan was het inderdaad gewoon genieten, van het uitzicht, de vogels die rond ons vlogen, de wind, de rust daarboven...:)

Een onvergetelijke ervaring:)

Dit weekend bezocht ik ook Rio Chico, echt een beetje Kein-Sinaai in Ecuador, rustig, klein maar heel gezellig:) We hebben eerst wat rondgefietst (voor de eerste keer hier in Ecuador woehoew!!) en daarna mocht ik mee achterop de moto!!

Veronica en ik bij een bar in Rio Chico. Veronica is vrijwilligster bij Plan, een supergemotiveerde en enthousiaste chica die in woont in dit kleine gezellige dorpje en waar ik me al ongelooflijk goed mee geamuseerd heb:)

Nog een dikke smakkerd van genietende 'Ellencita'

las fotos!

Mitad del Mundo!

Batido de mora mmm

Op de evenaar

Folklorische dansen, mooimooi!

De gezellige kleurrijke markt in Otavalo

Genieten op de boot met op de achtergrond de inactieve vulkaan

Poseren maar:)

In de zonnetempel

Christobal Ortega in z'n atelier naast het schilderij dat hij in een mum van tijd maakte

Merengue dansen in de karaokebar, wat een feest!!

Karma karma karma karma karma Camaleoooooon...

In de kabellift boven het groene Mindo

Christian en Dorien

Op weg naar de waterval

Pomasqui

Het uitzicht vanuit de liftjes

De vele wolken zorden voor een boze (grappige) Dorien

Een eenzaam kerkje bovenaan de teleferico

Un fin de semana inolvidable

Hola!

Eventjes geleden dat ik een verslagje schreef, maar dit wordt een extraatje want ik heb een ongelooooooflijk plezant verlengd weekend gehad bij Dorien in Pomasqui (een dorpje in het noorden van Quito).
Vrijdagochtend, na een 9-uur-lange busrit kwam ik aan in Quito waar Dorien me stond op te wachten. Na nog een tochtje met 3 bussen maakte ik kennis met haar gastgezin; 2 broers, de mama en de papa. Even later vertrokken we naar Mitad del Mundo (het middelpunt van de aarde) waar we van de enke kant van de evenaar naar de andere wandelden en terug (eigenlijk helemaal niet zo speciaal ofzo, maar het klinkt toch wel wat gek eJ). Dit is een soort klein dorpje met verschillende musea, winkeltjes, een pleintje waar folklorische dansen opgevoerd worden... In het museum werden de verschillende provincies met hun typische dingetjes voorgesteld en er was ook een insectuarium waar beesten te zien waren die ik toch liever niet gezien had.. ieuw.. Grote dikke harige spinnen, zwarte immense kakkerlakken...
We maakten een kleine excursie naar de zonnetempel waar je zowaar een ei op een nagel kunt zetten omdat de zwaartekracht er anders is! Ik keek er echt al naar uit om dat te doen, maar de wet van Murphy had ons stevig te pakken, er waren geen eieren meer.. Deze teleurstelling werd al gauw gecompenseerd want in dit museum is het atelier van de snelste schilder ter wereld; Chrisobal Ortega. We mochten een kijkje gaan nemen in zijn atelier en de kunstenaar himself was daar aanwezig. Hij toonde ons hoe hij met zijn blote handen in minder dan 1 minuut een prachtig schilderij op het witte doek tevoorschijn toverde. Echt indrukwekkend! We kregen achteraf ook allemaal een dikke knuffel van hem ‘die ons een jaar lang energie zou geven’. Qua ego kan dat ook wel tellen natuurlijk. We zouden ook de krater van een vulkaan te zien krijgen maar ook hier stak Murphy een stokje voor, er waren massa’s wolken en dus zagen we enkel dat... ’s Avonds trokken we naar het park in Pomasqui en in een soort van cultureel centrum werd dans en theater opgevoerd. Twas de moeite! Er waren 2 Colombuianen die een heel stuk naar voor brachten, echt goed!
Op zaterdag gingen we met de mama, tante en nonkel van het gastgezin van Dorien naar Otavalo, een inheems dorpje. Onderweg maakten we ook nog even een boottochtje op een meer vlka naast een inactieve vulkaan. In Otavalo bezochten we de grote lokale markt, gezellig! Je vond er hangmatten, kledij, juwelen, tassen, muziekinstrumenten, groenten, fruit, varkens... werkelijk alles! ’s Avond gingen we met de hele bende naar de karaokebar! Zo een feest segJ En Dorien kan echt ongelooflijk goed zingen, ik wisat dat helemaal niet! We dansten ook salsa en merengue en babbelden tot de vroege uurtjes over het machismo in Ecuador (met jongens, heel interessant om hun rare mannelijke hersenkronkels te horen te krijgen).
De dag erna al heel vroeg op (aiai) om naar Mindo te gaan met echt prachtige natuur en 11 watervallen.! Echt ongelooflijk mooi daar! We zoefden met een kabellift over wouden en bossen en wandelden daarna naar beneden om1 van de watervallen te bezichtigen. Om te zwemmen vond ik het iets te koud maar Dorien en de 2 andere amigo’s sprongen al snel het water in. Na de beklimming aten we Arepa’s, typisch Columbiaans blijkbaar, lekker lekkerJ
Op maandag weer vroeg uit de veren om met de teleferico tot op 4100 meter hoogte te gaan en een prachtig uitzicht te hebben over heel Quito. Dachten we althans want ook hier kwam Murphy weer om het hoekje loeren en bezorgde ons vele wolken.. Wel wat jammer maar we hebben ons toch goed geamuseerd. We brachten ook nog een bezoekje aan de artisanale markt in Quito. Aiaaai seg, zo mooie dingen daar!! Dorien en ik hebben ons dus ook een beetje laten gaan, maar we hebben goed leren afbieden en keerden met volle zakjes en een tevreden gevoel terug naar Pomasqui. In de namiddag leerde ik ook de stageplaats van Dorien kennen. Tapori, een vzw waar zowel kinderen, jongeren als volwassenen terecht kunnen voor huiswerkbegeleiding, Engelse les en koken, maar ook kinderen met een handicap voor therapie. Toen wij er toekwamen waren enkele kindjes hun huiswerk aan het maken en we werden meteen ter hulp geroepen. De kindjes waren erg nieuwsgierig en aanhankelijk, echt lief. We proefden nog de ‘pincho’s’, een typische lekkernij van Quito (een sate met vlees en banaan en worstjes) en dan naar de terminal om jammergenoeg terug afscheid te nemen van Dorien.
Het was een ongelooflijk druk weekend, maar we hebben ons echt suuuuuuupergoed geamuseerd en leerden weer wat nieuwe plaatsjes van Ecuador kennenJ
Foto’s volgen later want dees trezemie is nu wel echt echt moe en heeft het goede voornemen om deze avond eens vroeg in bed te kruipen!

Liefs! Xx

Oja, om nog even kort verder te gaan op het vorige verslagje, Correa is president geworden en dat is volgens mij een goeie zaak (en niet alleen omdat zijn vrouw een Belgische is), maar omdat hij echt al enkele goede dingen gerealiseerd heeft hier in Ecuador en volgens mij enkele belangrijke veranderingen kan waarmaken. Ik hoop het althans!

Buenas!

Hola mis queridos,

Ik ben ondertussen alweer meer dan een week terug aan het werk bij Plan en de tijd blijft maar sneller en sneller gaan.. Het was ongelooflijk interessant op m’n stage de voorbije week! Ik ging elke dag mee naar een andere comunidad en deze keer waren het vooral bijeenkomten met volwassenen. We hadden het over de communicatie tussen ouders en hun kinderen en hoe die verbeterd kan worden. Dit deden we aan de hand van verschillende ijsbrekers en spelletjes, want het uitgangspunt is dat achter elke ijsbreker of spel, ook een les schuilt. En dat is inderdaad een feit. Na elke korte activiteit reflecteerden we hierover met de hele groep en daaruit kwam telkens heel wat informatie. In de werking van Plan is het niet de bedoeling dat de Plan-medewerkers tijdens een bijeenkomst de hele tijd gaan babbelen en informatie geven. Men werkt op een manier waarbij de mensen van de comunidades zelf aan het woord gelaten worden en zij elkaar informeren over diverse thema’s. Plan doet aan capaciteitsopbouw, maar die capaciteit bevindt zich heel dikwijls al in de comunidad zelf, alleen beseft men dat niet altijd. Aan de hand van die ijsbrekers en spelletjes, komt deze informatie echter naar boven. Ik vind dit een erg vernieuwende, aangename en boeiende manier van werken. En na elke activiteit ben ik er meer en meer van overtuigd dat deze werkwijze zijn vruchten afwerpt. Wat ik vorige week wel opmerkte is dat het vaak uitsluitend vrouwen zijn die deelnemen aan de bijeenkomsten. Toen ik vroeg hoe dit kwam, kreeg ik het antwoord dat de mannen het leuker vinden om te kaarten of om een siesta te houden.. Soms moeten de mannen ook gaan werken en kunnen daardoor dus niet naar de vergaderingen komen. In hoofdzaak gaat het echter om het feit dat ze liever wat lui zijn.. Op mijn vraag hoe we de mannen meer kunnen stimuleren om toch deel te nemen aan de vergaderingen, werd geantwoord ‘Organiseer een dansfeest, dan zullen ze hier wel zijn!’
Dit mag echter niet veralgemeend worden en is ook niet het geval in alle comunidades, maar wel in een groot aantal van de comunidades die ik ondertussen bezocht heb. Ik las onlangs ook volgende leuze op een muur geschilderd hier in de buurt: ‘Cuando tu educas a un hombre, educas a una persona individual, cuando tu educas a un mujer, eduas una familia’. Dus wanneer je educatie geeft aan een man, zal dit een les zijn voor een individueel persoon, maar wanneer je educatie geeft aan een vrouw, zal dit een les vormen voor de hele familie. En na hetgene wat ik in de comunidades gezien heb, denk ik dat er heel wat waarheid in dit gezegde schuilt.

Deze week zijn er veel vergaderingen voor het project rond ‘Riesgos y Desastres’, en ook een proefactiviteit in een comunidad. Zeker en vast geen tijd om me te vervelen dus:)
HET gespreksonderwerp bij Plan, op straat, in de comunidades, thuis.. is echter zondag 26 april want dan zijn het hier verkiezingen, zowel op lokaal, provinciaal als nationaal niveau. Correa, de huidige president die ook de grondwet wijzigde (en getrouwd is met een Belgische), is opnieuw kandidaat en maakt veel kans om de verkiezingen te winnen. Er zijn echter nog enkele andere kandidaten die een deel van de bevolking achter zich hebben. Je kan hier momenteel echt niet aan deze verkiezingsstrijd ontlopen: op straat zijn muren en gevels volbeschilderd met namen van kandidaten, hangen affiches en posters op, worden auto’s tegengehouden en briefjes in de handen gestoken door beschilderde mensen, op TV verschijnen voortdurend promotiefilmpjes en debatten... Dit jaar is het ook de eerste keer dat jongeren vanaf 16 jaar de kans krijgen om te gaan stemmen en dit wordt dan ook luidkeels verkondigd in de comunidades. De meeste jongeren zijn zich erg bewust van de verantwoordelijkheid die ze dragen en willen op een doordachte manier naar het stemhokje gaan. Ecuador kent echter een woelig verleden qua presidenten en in het verleden werden presidenten vaak door de bevolking verworpen. Sommige mensen zijn daardoor ook van mening dat het niet veel uithaalt of ze nu gaan stemmen of niet. En ik hoorde vandaag een Ecuadoriaanse vrouw zeggen dat zij gaat stemmen op de president die het gemakkelijskte terug af te zetten is.. Verschillende logica’s dus..
Maar hoe dan ook belooft het dit weekend een politiek weekend te worden!
Volgende week ga ik gretig gebruik maken van het verlengde weekend (want ook hier is 1 mei een feestdag) en ga ik naar Quito. Dorien, die vorige maand op bezoek kwam in Portoviejo, heeft me uitgenodigd bij haar familie en ik kijk er al enorm naar uit om haar te gaan bezoeken!

Nog een dikke knuffel en veel liefs!
xx

Guayaquil - Riobamba (2)

De busrit naar Riobamba (in de provicie Chimborazo) was rustig, warm, spannend, koud, lang, slapeloos, gezellig, spannend.. Een beetje een mengeling van alles:) In het begin verliep alles supergoed, het was wel echt heel warm op de bus maar twas leuk om doorheen verschillende dorpjes en plaatsjes de bergen in te rijden. Superveel verschillende vegetatie op heel korte tijd, fascinerend! Hoe hoger we de bergen inreden, hoe kouder het werd en hoe meer inheemse bevolking we te zien kregen met hun mooi gekleurde kledij. De weg werd wel slechter en smaller, maar de buschauffeur bleef lustig doortsjeezen, spannend seg. Op een bepaald moment moest iedereen uitstappen omdat de bus anders te zwaar zou wegen en de buschauffeur de bocht niet zou kunnen nemen. Zo grappig data was:) Na een wiebelige 6 uur kwamen we aan in Riobamba waar we in het centrum iets gingen eten en even later Albita, een vriendin van bij Plan, thuis verwelkomd werden. De familie was echt ongelooflijk lief!! Twas ook leuk om Albita terug te zien! Haar stage stopte al enkele weken geleden dus het was al even geleden dat ik haar nog gezien had. Albita woont met haar mama, neefje en nichtje in het centrum van Riobamba.

Op maandag leerden we ook haar zus, schoonbroer en neefje kennen. Zij namen ons mee naar Laguna de Colta even buiten het centrum. Een heel mooi en superrustig plaatsje. Ze vertelden er ‘het verhaal van de trein’. Naast het meer loopt een treinspoor en blijkbaar is er vroeger een trein ontspoord en in het meer terecht gekomen. Alle passagiers zijn toen gestorven. Men heeft de trein en de lijken nooit uit het meer gehaald en buurtbewoners zeggen dat ze elke nacht om 12u het geluid van de trein uit het meer horen komen. Het is een waargebeurd verhaal, maar wij vonden het toch een beetje luguber en ’s avonds als we in ons bed lagen kan je je al voorstellen wat wij hoorden in onze fantasie ;)
We bezochten ook de universiteit van Albita, echt ongelooflijk groot!! Echt een mini-dorpje met verschillende faculteiten, sportterreinen, zwembaden, een soort cafetaria.. Indrukwekkend. Er liepen ook verschillende studerende moeders rond met hun kindjes. Het is hier geen rariteit dat meisjes op hun 14 of 15 jaar al trouwen, dus nemen de studerende mama’s hun kroost soms mee naar de universiteit. We ontmoetten ook Daniela, een ander meisje die ook bij Plan stage gedaan heeft. Superleuk om haar terug te zien:) We reden toertjes doorheen het centrum van Portoviejo, dronken een biertje, babbelden en lachten honderduit, heel gezellig:)
Dinsdag gingen we naar verschillende marktjes in Guano waar ik enkele CD’s kocht met Ecuadoriaanse muziek, feest:) We aten een typische lekkernijtje van in Riobamba, ‘Chola’, een klein broodje met in het midden een soort van pruimenconfituur, lekker! Als middageten wouden Dorien en ik een typisch gerecht van Riobamba eten en dat bleek ‘cuy’ te zijn, cavia dus.. aiaiaai.. We hebben geproefd, maar ieuw seg, da is echt ni lekker. Ze vonden het ook echt bizar dat wij dat in België niet eten en dat dat gewoon een huisdier is. We hebben wel superveel gelachen tijdens het middageten:) Na de middag gingen we naar de gruit-en groentenmarkt en zagen rode bananen, grappige vruchten met stekels, ‘tomate de arbol’ en nog veel andere dingen waarvan ik de naam niet meer weet. De vleesmarkt en vismarkt was ongeveer hetzelfde als in Portoviejo, maar iets properder. Na de markt gingen we naar het centrum van Riobamba waar een processie gehouden werd ter ere van Pasen. In Ecuador vieren ze dat hier vandaag en morgen al. In de processie liepen superveel mensen mee! Het was een ongelooflijk lange stoet waarbij mensen beelden van heiligen droegen of verkleed als Jesus een kruis over straat sleepten, kleine versierde wagens rondreden, mensen liepen bidden en zingen.. Wel erg indrukwekkend! De mensen zijn hier ook Christelijk, maar veel ‘fanatieker’ dan bij ons. In het huis van Albita was er in een hoekje ook een klein altaartje gemaakt met brandende kaarsjes, foto’s, kruisjes en aan de muur een supergroot schilderij van Jezus. We kochten ook nog een kadootje voor Albita en haar zus in het centrum en dan was het alweer avond! De tijd vliegt echt voorbij! Die avond hebben we nog een hele tijd met de familie zitten babbelen, ze vonden het jammer dat we al terug vertrokken en dat vonden wij ook. Maar Dorien moest zeker voor vrijdag in Peru zijn omdat het dan haar verjaardag is en haar vrienden hadden iets speciaals voorbereid:)

Dus woensdagochtend om 3.30u uit de veren om de bus van 4.50u te halen richting Guayaquil. Het was echt een emotioneel afscheid van de familie en na veel geknuffel gingen we richting de terminal. Het was een hilarisch grappige busrit! We aten de rode banaan op die we gekocht hadden en hadden ongelooflijk veel plezier. De mensen rond ons moesten ook lachen met ons, vooral toen ‘het hulpje’ van de buschauffeur een schoen van Dorien verstopt had terwijl iedereen het zag behalve wij. Dorien en ik dus de hele tijd op zoek naar haar schoen en de mensen maar lachen:) We vonden het ook wel een goeiJ Rond 10.30u kwamen we dan toe in de terminal van Guayaquil waar het een heel gedoe was met de bussen naar Peru voor Dorien, maar normaal gezien moet ze op dit eigenste moment bijna in Peru zijn, uiteindelijk!!
Het waren echt onvergetelijke dagen en we hebben ons rot geamuseerd:) Dorien, merci voor de superplezante trip!!
Ondertussen heb ik 5 verschillende provincies hier in Ecuador bezocht, maar er zijn er 24, dus het staat dan ook vast dat ik nog eens terugkom:) Er zijn echt nog superveel plaatsjes waar ik graag naartoe zou gaan, maar de tijd blijft ongelooflijk snel gaan en vanaf maandag heb ik terug stage, aiaiai echt tijd tekort!!
Ok, maar hier ga ik het bij laten, ik hoop dat bij jullie ook nog alles goed gaat!
En Marleentje, ik hoorde van mama dat je vond dat het lang duurde vooraleer ik nog eens een verslag schreef, maar nu zijn het er 2 in 1 keer, goed e :)

Veel liefs en een dikke knuffel van nagenietende ik!
xx

(Het lukt precies weer niet om er alle foto's op te zetten, maar hieronder alvast een deeltje)

Dorien met Daniela!

Inheemse vrouwen aan 'laguna de Colta'


Albita en ik in een parkje in Riobamba

Een kraampje met lekkere batido's!! Dorien heeft de verslaving nu ook te pakken gekregen:)

'Cuy'...

Een ander typische gerecht van Riobamba (papas con queso) waar me toch maar voor gekozen hebben na het eten van de cavia

De overdekte groente- en furitmarkt in Riobamba

De processie in het centrum: een jongen verkleed als Jezus draagt gedurende de hele processie een houten kruis

Alejandro, het ongelooflijk lieve neefje van Albita, die de avond voor we vertrokken nog eens uit zijn bed kwam gekropen en ons stiekem koekjes kwam brengen voor tijdens de busrit


De avond voor we vertrokken in Riobamba met Albita, de mama en het nichtje

Mmmmmm rode banaan:)

Vroeg vroeg vroeg in de ochtend in de terminal van Riobamba, het einde van ons onvergetelijk reisje!