Despedida...

Liefste allemaal,


Het zit er al een tijdje aan te komen, maar nu komt het toch wel echt heel dicht bij.. Zaterdag stap ik om 17.40u in het vliegtuig richting Belgë. Het gevoel dat ik daarben heb kan nik niet omschrijven.
Ik krijg een ongelooflijke krop in m’n keel als ik denk aan het moment dat ik afscheid zal moeten nemen van da familie waar ik me ondertussen echt thuis voel, de mensen van Plan waar ik heel veel van geleerd heb, vrienden en vriendinnen waar ik met supergoed met geamuseerd heb... Het is ook typisch dat net nu, net nu ik de Ecuadoriaanse mopjes begrijp, net nu ik de Spaanstalige liedjes begin mee te zingen, net nu ik de mensen in de comunidad stilaan begin te kennen en zij mij, net nu de mensen mijn naam goed kunnen uitspreken.. dit Ecuador-avontuur voorbij is. (Niet helemaal weliswaar, want ik kom ongetwijfeld nog terug:)).
Ik krijg ook wel kriebels in mijn buik als ik denk aan het moment waarop ik familie vrienden en vriendinnen terug zal zien. Het zal ongelooflijk leuk zijn om jullie allemaal te overladen met knuffels en veel bij te babbelen. Bereid jullie alvast voor op een Ellen met redelijk wat kilootjes bij en helemaal niet zo bruin als jullie waarschijnlijk verwachten, maar met enkele levenslessen en goede voornemens rijker.
Deze 5 maanden waren echt onvergetelijk! Mama en papa, bedankt dat ik de kans kreeg om dit te doen, ondanks het feit dat jullie dit in het begin toch maar een beetje een rare hersenkronkel van mij vonden. Ik bedacht me onlangs ook dat ik nog niets gezegd heb over het boekje waarin sommigen iets geschreven hebben voor ik vertrok. Ik vond het echt leuk om dat in het vliegtuig te lezen en ook wanneer ik het eventjes moeilijk had was dat boekje de ideale oppepper. Bij deze meld ik ook met blijdschap dat het boekje nu volstaat met alledaagse en niet zo alledaagse dingen die ik hier beleefd heb:)

Wat ik ook nog wil vertellen is dat ik hier zondag weer een heus feest heb mogen meemaken: een babyshower! ‘Mijn zus’ is namelijk zwanger en dus een ideale reden om te feesten! Deze babyshower wordt georganiseerd enkel voor en door vrouwen, lekker feministisch in deze macho-cultuur, en vraagt heel wat voorbereiding. Er werden ongeveer 40 vrouwen uitgenodigd en iedereen die kwam, gaf een cuota. Met dit bedrag werd een groot cadeau gekocht voor de toekomstige mama en werd lekker eten bereid tijdens het feest. De babyshower wordt vooral georganiseerd wanneer iemand voor de eerste keer zwanger is omdat men dan nog helemaal geen babyspullen heeft en men op deze manier een groter bedrag heeft om een leuk en nuttig cadeau te kunnen kopen. Er werden eerst verschillende speeches gehouden door zussen en de mama en daarna was het tijd voor de ‘concursos’; allemaal kleine opdrachtjes die de aanwezigen moesten uitvoeren en waarbij de winnaar een geschenkje kreeg. Ook ik ontsnapte niet aan dit onderdeel van het feest en moest samen met 3 andere vrouwen, om ter snelst een papfles gevuld met bier leegdrinken. Tussendoor werd ook verwacht dat we lustig dansten op de Reaggetonmuziek. Wat een gedoe seg, en ik moest het stellen met een 2e plaats. Andere opdrachtjes waren; uit een hele bak met kindersokjes zoveel mogelijk juiste paren trachten te vinden, een babytje zo snel mogelijk haar kleertjes aandoen, allerlei woorden uitbeelden die te maken hebben met zwangerschap... Het was echt gezellig! Daarna werd dan ook de cadeau overhandigd waarvan ik nu even het Nederlandse woord kwijt ben en kon iedereen de kookkunsten van de zussen Loor-Sanchez proeven. Toen al de mensen weg waren en we alles opgeruimd hadden, werd er muziek opgezet en hebben we nog uren buiten in de tuin gedanst met de familie. Twas echt ongelooflijk plezant! Er was hier sinds woensdag ook een jongen die ik ken van de Spaanse les. Lennert is sinds februari aan het rondtrekken in Latijns-Amerika en passeerde ook Ecuador. Twas heel gezellig dat hij ook bij de familie hier kon logeren en tijdens het feestje in de tuin was het dan ook een danswedstrijdje Belgie-Ecuador. We hebben ons niet laten doen maar ik kan niet ontkennen dat de Ecuadorianen meer sjwoeng in hun lichaam hebben...

Ik vrees dat dit mijn laatste blogverslagje zal zijn en daarom wil ik toch nog even dankje zeggen omdat jullie de tijd namen hier af en toe een kijkje te komen nemen:) Ik hoop dat jullie het een beetje leuk vonden om dit te lezen en jullie net als ik wat nieuwe dingen te weten gekomen zijn over dit prachtige en vooral veelzijdige land. Ik vond het alvast een waar plezier om deze ervaring met jullie te delen en voel Ecuador-kriebels die me waarschijnlijk nog lang zullen achtervolgen:)!

Nog een dikke dikke knuffel en veel liefs!
Tot...

De botanische tuin hier in Portoviejo waar ik

zaterdag met Leonardo een bezoekje aan bracht



Cactussen, planten, bloemen, struiken en bomen uit verschillende landen

Versierde tafels in onze tuin alvorens de vrouwen (anderhalf uur later dan het geplande uur) toekwamen

Martha met Maria en onze cadeau!

Ook enkele vriendinnen van Maria hadden het aan hun been en moesten met de nodige commentaar van de entertainer die middag hun kennis over de zwangerschap tentoon spreiden

Hora Loca!! De nichtjes lieten zich volledig gaan en dansten erop los onder luid applaus van de aanwezigen

De Spaanse-les-jongen Lennert en ik in de tuin

Macarena!

Casa Abierta - Rio Chico - Parapant

Holaaaa!!

Het zijn hier m'n laatste weekjes in Ecuador en iedereen zegt me dat ik nog volop moet genieten dus dat doe ik dubbel en dik! Als bewijs enkele foto's!

Vorige week was het 'casa abierta' (open huis) in comunidad La Balsa. Dit houdt in dat kinderen en jongeren van verschillende comunidades voorstellen aan elkaar welke activiteiten zij gerealiseerd hebben in hun comunidad.

Dit meisje, Isabel, is 17 jaar en presidente van de jongerengroep in de comunidad Cruz Alta, zij maakt als jaren deel uit van de groep en werkt met kinderen over verschillende thema's die een probleem vormen in de comunidad; vervuiling, mishandeling...

De man met het witte hemd is Euclides, een (ongelooflijk grappige) veldwerker die samen met Alicia (de vrouw met rood-wit gestreepte T-shirt) al jaren actief is in de comunidades. Ik heb erg veel geleerd van hen, onder andere over de kracht van de ijsbrekers.

Er waren die namiddag veel mensen aanwezig; kinderen, jongeren en volwassenen van verschillende comunidades, vrijwilligers, Plan-medewerkers...

Deze vrouw heeft op het einde voor een feestsfeertje gezorgd met haar Spaanse liedjes die ze uit volle borst aan het zingen was, met bijhorende danspasjes:)

Jongeren van verschillende comunidades in Jesus Maria die aan de hand van toneeltjes hun comunidad voorstelden.

Een bijeenkomst met volwassenen waar ter ere van Moederdag lustig gedanst werd. Moederdag was ook hier op de 2e zondag van mei en dus eigenlijk al voorbij, maar Ecuadorianen verzinnen altijd wel een reden voor een feestje:)

Deze vrouw, Rosita, is 79 jaar en presidente van de comunidad Cruz Alta. Zij is bekend om het maken van Currincho, een ongelooflijk sterk maar lekker drankje. Zij woont elke vergadering van Plan bij en doet enorm veel voor haar comunidad. Een ferme madam als je het mij vraagt!

Op zondag ging ik naar Cruscita, een plaatsje aan het strand hier een half uurtje vandaan en tevens ook een van de weinige plaatsen ter wereld waar je kan parapanten. Met een beetje kriebels in m'n buik werd ik vastgemaakt aan de instructor achter mij die al 18 jaar ervaring heeft in de lucht en wat toch wel een gerustelling was :)

'Gewoon eerst een beetje wandelen en dan enkel genieten', dat was wat de instructor me zei en dat wandelen was niet evident met al die wind in dat ding, maar het is gelukt!

Dit was even een spannend mooment maar zot zot plezant!!!!

En vanaf dan was het inderdaad gewoon genieten, van het uitzicht, de vogels die rond ons vlogen, de wind, de rust daarboven...:)

Een onvergetelijke ervaring:)

Dit weekend bezocht ik ook Rio Chico, echt een beetje Kein-Sinaai in Ecuador, rustig, klein maar heel gezellig:) We hebben eerst wat rondgefietst (voor de eerste keer hier in Ecuador woehoew!!) en daarna mocht ik mee achterop de moto!!

Veronica en ik bij een bar in Rio Chico. Veronica is vrijwilligster bij Plan, een supergemotiveerde en enthousiaste chica die in woont in dit kleine gezellige dorpje en waar ik me al ongelooflijk goed mee geamuseerd heb:)

Nog een dikke smakkerd van genietende 'Ellencita'

las fotos!

Mitad del Mundo!

Batido de mora mmm

Op de evenaar

Folklorische dansen, mooimooi!

De gezellige kleurrijke markt in Otavalo

Genieten op de boot met op de achtergrond de inactieve vulkaan

Poseren maar:)

In de zonnetempel

Christobal Ortega in z'n atelier naast het schilderij dat hij in een mum van tijd maakte

Merengue dansen in de karaokebar, wat een feest!!

Karma karma karma karma karma Camaleoooooon...

In de kabellift boven het groene Mindo

Christian en Dorien

Op weg naar de waterval

Pomasqui

Het uitzicht vanuit de liftjes

De vele wolken zorden voor een boze (grappige) Dorien

Een eenzaam kerkje bovenaan de teleferico

Un fin de semana inolvidable

Hola!

Eventjes geleden dat ik een verslagje schreef, maar dit wordt een extraatje want ik heb een ongelooooooflijk plezant verlengd weekend gehad bij Dorien in Pomasqui (een dorpje in het noorden van Quito).
Vrijdagochtend, na een 9-uur-lange busrit kwam ik aan in Quito waar Dorien me stond op te wachten. Na nog een tochtje met 3 bussen maakte ik kennis met haar gastgezin; 2 broers, de mama en de papa. Even later vertrokken we naar Mitad del Mundo (het middelpunt van de aarde) waar we van de enke kant van de evenaar naar de andere wandelden en terug (eigenlijk helemaal niet zo speciaal ofzo, maar het klinkt toch wel wat gek eJ). Dit is een soort klein dorpje met verschillende musea, winkeltjes, een pleintje waar folklorische dansen opgevoerd worden... In het museum werden de verschillende provincies met hun typische dingetjes voorgesteld en er was ook een insectuarium waar beesten te zien waren die ik toch liever niet gezien had.. ieuw.. Grote dikke harige spinnen, zwarte immense kakkerlakken...
We maakten een kleine excursie naar de zonnetempel waar je zowaar een ei op een nagel kunt zetten omdat de zwaartekracht er anders is! Ik keek er echt al naar uit om dat te doen, maar de wet van Murphy had ons stevig te pakken, er waren geen eieren meer.. Deze teleurstelling werd al gauw gecompenseerd want in dit museum is het atelier van de snelste schilder ter wereld; Chrisobal Ortega. We mochten een kijkje gaan nemen in zijn atelier en de kunstenaar himself was daar aanwezig. Hij toonde ons hoe hij met zijn blote handen in minder dan 1 minuut een prachtig schilderij op het witte doek tevoorschijn toverde. Echt indrukwekkend! We kregen achteraf ook allemaal een dikke knuffel van hem ‘die ons een jaar lang energie zou geven’. Qua ego kan dat ook wel tellen natuurlijk. We zouden ook de krater van een vulkaan te zien krijgen maar ook hier stak Murphy een stokje voor, er waren massa’s wolken en dus zagen we enkel dat... ’s Avonds trokken we naar het park in Pomasqui en in een soort van cultureel centrum werd dans en theater opgevoerd. Twas de moeite! Er waren 2 Colombuianen die een heel stuk naar voor brachten, echt goed!
Op zaterdag gingen we met de mama, tante en nonkel van het gastgezin van Dorien naar Otavalo, een inheems dorpje. Onderweg maakten we ook nog even een boottochtje op een meer vlka naast een inactieve vulkaan. In Otavalo bezochten we de grote lokale markt, gezellig! Je vond er hangmatten, kledij, juwelen, tassen, muziekinstrumenten, groenten, fruit, varkens... werkelijk alles! ’s Avond gingen we met de hele bende naar de karaokebar! Zo een feest segJ En Dorien kan echt ongelooflijk goed zingen, ik wisat dat helemaal niet! We dansten ook salsa en merengue en babbelden tot de vroege uurtjes over het machismo in Ecuador (met jongens, heel interessant om hun rare mannelijke hersenkronkels te horen te krijgen).
De dag erna al heel vroeg op (aiai) om naar Mindo te gaan met echt prachtige natuur en 11 watervallen.! Echt ongelooflijk mooi daar! We zoefden met een kabellift over wouden en bossen en wandelden daarna naar beneden om1 van de watervallen te bezichtigen. Om te zwemmen vond ik het iets te koud maar Dorien en de 2 andere amigo’s sprongen al snel het water in. Na de beklimming aten we Arepa’s, typisch Columbiaans blijkbaar, lekker lekkerJ
Op maandag weer vroeg uit de veren om met de teleferico tot op 4100 meter hoogte te gaan en een prachtig uitzicht te hebben over heel Quito. Dachten we althans want ook hier kwam Murphy weer om het hoekje loeren en bezorgde ons vele wolken.. Wel wat jammer maar we hebben ons toch goed geamuseerd. We brachten ook nog een bezoekje aan de artisanale markt in Quito. Aiaaai seg, zo mooie dingen daar!! Dorien en ik hebben ons dus ook een beetje laten gaan, maar we hebben goed leren afbieden en keerden met volle zakjes en een tevreden gevoel terug naar Pomasqui. In de namiddag leerde ik ook de stageplaats van Dorien kennen. Tapori, een vzw waar zowel kinderen, jongeren als volwassenen terecht kunnen voor huiswerkbegeleiding, Engelse les en koken, maar ook kinderen met een handicap voor therapie. Toen wij er toekwamen waren enkele kindjes hun huiswerk aan het maken en we werden meteen ter hulp geroepen. De kindjes waren erg nieuwsgierig en aanhankelijk, echt lief. We proefden nog de ‘pincho’s’, een typische lekkernij van Quito (een sate met vlees en banaan en worstjes) en dan naar de terminal om jammergenoeg terug afscheid te nemen van Dorien.
Het was een ongelooflijk druk weekend, maar we hebben ons echt suuuuuuupergoed geamuseerd en leerden weer wat nieuwe plaatsjes van Ecuador kennenJ
Foto’s volgen later want dees trezemie is nu wel echt echt moe en heeft het goede voornemen om deze avond eens vroeg in bed te kruipen!

Liefs! Xx

Oja, om nog even kort verder te gaan op het vorige verslagje, Correa is president geworden en dat is volgens mij een goeie zaak (en niet alleen omdat zijn vrouw een Belgische is), maar omdat hij echt al enkele goede dingen gerealiseerd heeft hier in Ecuador en volgens mij enkele belangrijke veranderingen kan waarmaken. Ik hoop het althans!