Carnaval

Ik heb 4 dagen kunnen proeven van carnaval op z’n Ecuadoriaans en dat was een ongelooflijk leuke ervaring! Zaterdag rond 15u vertrokken we hier in Portoviejo, gepakt en gezakt met matrassen, lakens, kookpannen, rijst, bananen, pintjes, zonnecreme en nog veel meer, richting Pedernales. We reden urenlang doorheen verschillende dorpjes op weg naar de ‘hacienda’ van Adriaan, de schoonbroer van Martha. Dit is een ongelooflijk grote boerderij waar duizenden kokosbomen staan, want de familie van Adriaan voert handel in kokosnoten. Er zijn meer dan 50 mensen tewerkgesteld in deze boerderij die allemaal verspreid in de hacienda wonen. Omdat de hacienda vrij afgelegen is en veraf van het dorp, is er ook een schooltje aanwezig waar de kinderen van de arbeiders les volgen. Het was er echt ongelooflijk rustig en fascinerend mooi! We brachten er de eerst nacht door en op zondag wandelden we op het strand waar we ‘manzana de coco’ proefden en ‘agua de coco’ slurpten. In de namiddag trokken we naar verschillende stranden waar de muziek ons telkens tegemoetkwam. We konden met een supervriendelijke visser een boottochtje maken, echt leuk!
’s Avonds reden we naar het centrum van Pedernales waar Maria woont en waar we de 2 volgende nachten zouden doorbrengen. Er was maar 1 kamer die dient als keukentje en slaapkamer, dus het was een heel gedoe met de matrassen, maar we konden er allemaal (dicht bij elkaar) slapen. Voor we op de matrassen belandden, trokken we richting het strand waar het volop feest was! In elke bar werd gedronken en gedanst! Tussendoor doken ook enkele feestbeesten de zee in, ik vond het daar echt een superplezant sfeertje!
De volgende dag nestelden we ons allemaal achterin de jeep en reden naar een ‘camaronera’ in Esmeraldas, een andere provincie, waar garnalen en scampi’s gekweekt worden. Dit was echt midden in de velden dus het werd een hotsende en botsende rit doorheen het hoge gras en de modderige weggetjes. Even later veranderden we van transportmiddel en stapten we in een bootje wat ook weer een beetje een avontuur werd, want de rivier was dichtbegroeid door planten.
We hielden halt in een vissersdorpje om even later terug te keren naar een paalwoning dichtbij de ‘camaronera’ waar we ons middagmaal opaten. Dit was een woning zoals in de ‘comunidades’ en ik vond het leuk om dit eens van heel dichtbij te kunnen zien en ruiken.
Op de terugweg naar Pedernales in de jeep ontdekten we de nadelen van het meerijden in de laadback achterin. Tijdens carnaval is het hier namelijk de traditie met water te gooien en langs de kant van de weg stonden geregeld mensen klaar om ons een frisse douche te bezorgen wat zorgde voor de nodige hilariteit :)
Ook die avond begaven we ons in een ‘mototaxi’ naar het strand en de bars om te gaan dansen wat weer heel gezellig was!
Op dinsdag was het gedaan met het carnavalplezier en vertrokken we terug richting Portoviejo. Ik vond het super om carnaval hier eens mee te maken en heb samen met m’n gastgezin met volle teugen genoten van deze extra dagen vakantie!

Ik hoop dat jullie daar ook genoten hebben van het confetti-gooien en snoepjes-rapen!
En ik kan de laatste tijd geen reactie plaatsen op m’n blog, maar ik vind het echt supertof om jullie reacties te lezen en jullie op deze manier toch af en toe te horen:) En Potski, officiële volgster, proficiat met je overwinning van dit blogmonster:)

Carnavalzoenies!

Straatbeeld in Esmeraldas

Het keukentje in de paalwoning

Uitzicht op de camaronera vanuit de paalwoning, echt heel groot!

Op de bakfiets in een vissersdorpje in Esmeraldas. M'n 2 kompanen

zijn Albin, de vriend van Maria, en Albincito, zijn zoontje.

Vanop het bootje :)

In het bootje tussen het groen:)

Met z'n allen al wiebelend op weg naar de camaronera!

Fiesta en la playa!

De ingang naar de immens grote hacienda vol kokosbomen

Tijdens een boottochtje met m'n 2 tijdelijke zussen Leila en Maria :)

De hacienda vlakbij de zee, ik vond het daar echt een beetje een

paradijs!

Agua de coco, een verfrissend godendrankje!

Een arbeider van de hacienda haalde enkele kokosnoten naar

beneden en dat gebeurt op deze manier

Manzana de coco!

Cruscita!

Dit weekend was ik uitgenodigd door Pamela en haar man om mee te gaan naar Cruscita met nog 2 andere vriendinnen van haar. Dat aanbod heb ik natuurlijk niet afgeslaan en gelukkig maar! Het was echt weer genieten!
We vertrokken een pak later dan gepland, naar goede Ecuadoriaanse gewoonte, en trokken richting vakantiehuisje van 1 van de vriendinnen van Pamela in Cruscita. Nadat we ons op het gemakje geïnstalleerd hadden trokken we naar het centrum van het dorp langs de kustlijn en aten in een gezellig restaurantje, waarbij een lekkere coctail niet kon ontbreken. We babbelden over vanalles en nog wat en ik leerde Spaanse woorden die niet voor publicatie vatbaar zijn.
Het was Valentijnsavond en dat is blijkbaar een universele feestdag! Hier wordt het ‘Dia del amor y amistad’ genoemd dus ook goeie vrienden worden die dag een beetje in de bloemetjes gezet. Omwille van deze dag heerste er aan het strand van Cruscita een gezellige drukte en werden er verschillende kampvuurtjes gehouden vlakbij de zee.
We keerden terug naar het huisje waar we enkele films bekeken en in slaap vielen met op de achtergrond de muziek van op het strand die de hele nacht bleef doorgaan.
Op zondag stonden we op het gemakje op en gingen we tegen de middag terug richting centrum voor een brunch. Toen we daar zaten te eten kwamen verschillende straatverkopers langs met vanalles en nog wat: CD’s, DVD’s, snoepjes, maskers, zonnebrillen, chocolade… Er kwam ook een man aan ons tafeltje die verkleed was als vrouw. Hij voerde een klein showtje op deelde snoepjes uit waarna je hem dan ook wat geld moest geven. De mensen zijn hier heel inventief op dat vlak..
Daarna kuierden we wat rond langs de verschillende kraampjes en genoten van de zon, de zee en het strand. (Zo cliché, maar zo zaligJ)
We aten ons avondmaal terwijl we de ondergaande zon bewonderden en keerden terug naar Portoviejo. Het was écht gezellig!

En lieve scouters, ik was stiekem wel wat blij dat ik ook een beetje op weekend kon, want jullie hadden leidingsweekend en ik vind het toch wat jammer dat ik dat gemist heb. Ik hoop dat het zoals elk jaar weer een festijn was van wijze spelletjes, lange babbels over koetjes en kalfjes, lekkere pintjes en gewoonweg veel plezier! Ik heb aan jullie gedachtJ




Dikke zoen van una chica die ondertussen ook gesandwicht tussen 2 mannen, meegetsjeesd heeft op de moto door de straten van Portoviejo! Zo een avontuur seg:)

Vakantiehuisje waar we zaterdag de nacht dorobrachten

Pilsener, het strand en de hoeden: een combinatie die altijd

gerealiseerd wordt als ik met Pamela en haar man op stap ga:)

Typisch beeld van de kust in Manabi: straatverkopers met werkelijk

allerlei dingen in hun karretje!

Het restaurantje waar ik een Ecuadoriaanse versie van de Italiaanse

spaghetti gegeten heb :)

Fin de semana y las comunidades

De voorbije week heb ik verschillende en uiteenlopende dingen uitgespookt! Dit weekend kwam Rachel, de zus van Martha bij ons logeren met 2 vriendinnen en hun kinderen. Een enorme drukte dus maar het was heel gezellig!
Vrijdagavond leerde ik een aspect kennen van Ecuador dat nieuw was voor mij: de discotheek! We dronken tequila en dansten de hele nacht door! De muziek is hier wel wat anders dan in België, de discotheek kleiner, de inkom pakken goedkoper en het mannelijke uitgaansvolk net iets opdringeriger. Maar met z’n allen konden we ze gemakkelijk de baas en we amuseerden ons rot! Toen we heel subtiel naar buiten gekuist werden, passeerden we nog even langs de ‘mercado’ waar de zus van Rachel nog een soepje naar binnen slurpte. Het was een superleuke avond en met een gelukzalig gevoel kroop ik in m’n bedje.
Zaterdag leerde ik de nicht van Martha en de anderen kennen. Een heel levendige en enthousiaste madam die me honderduit vertelde over de tradities hier in Ecuador rond het huwelijk en de ongelijkheid tussen man en vrouw die nog hier steeds aanwezig is. Ze had het ook over de sociale druk die ervoor zorgt dat jongeren en adolescenten doen wat van hen verwacht wordt en zich gedragen ‘zoals het hoort’. Toch heb ik de indruk dat deze traditie stilaan doorbroken wordt en de mensen meer hun eigen beslissingen kunnen nemen. Blijkbaar is er wel een groot verschil tussen de stad en het platteland, maar jammer genoeg heb ik nog niet zoveel ervaring met situaties vanuit het platteland op dat vlak. Ik vond het in ieder geval een enorm interessante babbel met deze vrijgevochten dame!
Op zondag tuften we met de hele reutemeteut en wat mango’s in de laadbak van de jeep naar ‘Rio Chico’. Een idyllisch plaatsje langs de rivier met massa’s palmbomen, een zwembad, een volleybalterrein en natuurlijk hangmatten! We aten er rijst en kip (die ongelooflijk taai was en dus zorgde voor grappige taferelen aan de tafel). De kindjes leefden zich uit in het zwembad en ik in de hangmat waar ik stilaan verslaafd aan raak . (Karen, kan jij mama en papa overtuigen 2 bomen in de tuin te zetten tegen als ik terugkom, dan zorg ik voor de hangmat).

Op m’n stage trok ik deze week mee met de communitieworkers naar 4 verschillende ‘comunidades’ hier in Ecuador: Puerto Loor, Simon Bolivar, El Cady en Alajuela. De consultor van Plan die helpt om een onderzoek te doen in het kader van het project ‘Riesgos y desastres’, leidde de bijeenkomsten. Er werd gewerkt met 3 doelgroepen; kinderen, adolescenten en volwassenen. Ik vond het enorm interessant om de consultor aan het werk te zien en te luisteren naar wat de mensen van de verschillende comunidades te vertellen hadden over dit onderwerp! De mensen zijn heel realistisch over wat er kan gebeuren, maar zien het leven zeker niet somber in. Er werden veel mopjes gemaakt, veel gelachen, en zelfs wat gedanst en gezongen. Ik vond het super om hen bezig te zien.
Mijn taak was vooral observeren en wat helpen met praktische bekommernissen. Als ‘gringa’ wekte ik wel wat nieuwsgierigheid op en telkens kwamen kindjes, jongeren of volwassenen me vragen waar ik vandaan kwam, welke taal ik spreek… De bijeenkomsten gingen telkens door in een soort van overdekte schuur of klaslokaaltje waar we soms bezoek kregen van rondsnuffelende honden, nieuwsgierige vleermuizen of bijtgrage muggen. Het was er echt ook altijd ontzettend warm!! In 1 van de comunidades moest ik naar toilet, maar die was er niet aan het schuurtje, dus gingen we naar het huis van iemand van de comunidad zelf. Het verschil met het huis waar ik woon is ontzettend groot.. Klein, rommelig, vuil, geen licht, toilet die niet doorspoelt, geen deuren maar gordijnen om de verschillende kamers te scheiden en ontzettend veel mensen in 1 woning. En dit huis behoorde tot de betere huizen van de comunidad..
In de comunidad Alajuela waren het voornamelijk paalwoningen en deze waren gebouwd uit ‘cania’. Dat lijkt een beetje op hout vind ik, maar het is afkomstig van een plant die enkel voorkomt in Latijs-Amerika. Deze woningen zijn mooi, maar hebben veel minder comfort dan dan het huis van Martha bijvoorbeeld waar ik nu verblijf. En daarom had ik het ook wel even lastig want de ongelijkheid is hier echt immens groot.. Zo vertelde iemand me ook dat er in de comunidad grote spinnen zitten die giftige beten geven. Vaak sterven mensen door deze beet, hoewel er wel een antigif bestaat hier in Ecuador, maar de bevolking in de comunidad te arm is om het te kunnen kopen. Zulke verhalen doen me echt iets.. Armoede blijft de oorzaak van vele ziektes en sterfgevallen en dat is een pijnlijke realiteit vind ik.

Deze week was dus wel wat confronterend, maar wederom enorm leerrijk!

Warme knuffel

Focusgroep volwassenen in Montecristi

Geiten, varkens, kippen, honden.. lopen vrij rond in de comunidades

De kinderen tekenen wat zij verstaan onder een bedreiging, een

een natuurramp, een risico...

Er werd steeds gestart met wat ijsbrekers om de kinderen wat meer

op hun gemak te doen voelen; liedjes, dansjes, spelletjes... Een beetje

scouts in Ecuador!

Nieuwsgierige man en ezel van de comunidad Alajuela piepen binnen

tijdens de bijeenkomst:)

Marianita, Quinta San Juan y Pollo

Met de zandkorreltjes nog aan mijn voeten en een warme gloed nog op mijn gezicht schrijf ik dit verslagje.
Ik ging mee met enkele communitieworkers naar Marianita, een supermooi plaatsje in Manta aan de kust. Daar ontmoetten we leerkrachten van verschillende communities. Deze dag was georganiseerd voor hen door de mensen van Plan om hen te stimuleren en motiveren zich verder in te zetten voor de kinderen in de communities. Er werden eerst enkele korte speeches gehouden door verschillende mensen en ook ik moest mezelf voorstellen in het Spaans. Geen eenvoudige opdracht zo op het onverwacht en voor een hele groep mensen, maar ik heb m’n best gedaan.
Na het formele gedeelte was het tijd voor ontspanning. De leerkrachten werden in 3 teams verdeeld en speelden allerlei gekke en ongelooflijk lachwekkende spelletjes. Daarna aten we “seviche” een typisch gerecht van hier aan de kust, met “chifles”, een soort van chips maar dan van bananen. En tot slot was het enkel nog genieten van het strand, de zee en het mooie uitzicht. Het was enorm warm dus enkelen doken het frisse water in. Na het middagmaal vertrokken we terug met de jeep van Plan naar het kantoor in Portoviejo. Ik kon samen met Dani, een andere stagaire, achterin de jeep, dus het was een heerlijke tocht terug!

Deze week kon ik ook al genieten van een heerlijke feestmaaltijd bij de president van de communitie Pollo waar alle mensen van Plan uitgenodigd werden omdat er dankzij de financiële steun van hen terug water is in de communitie.
We zaten buiten onder een grote boom aan lange tafels en het was echt heel gezellig. De mensen waren echt heel vriendelijk en hadden allerlei lekkers klaargemaakt om de mensen van Plan te bedanken.

Ook nog deze week ging ik mee naar Quinto San Juan, waar er een vergadering doorging rond het project Disaster Risk Reduction. Ik verstond deze keer een pak meer van de vergadering want het ging er iets rustiger aan toe. Ik vond het heel interessant om hierbij aanwezig te zijn want het ging over de concrete uitwerking van het project.

Ik bedenk me ook net dat m’n eerste maand hier in Ecuador er al bijna op zit en de tijd is echt al supersnel voorbij gegaan!! Ik ben hier ondertussen ook al wat meer gewoon aan de auto’s die voortdurend toeteren naar elkaar, het licht dat geregeld eens uitvalt, de roepende bananenverkopers die door de straten fietsen, het nemen van een douche met koud water, de vele Ecuadoriaanse mopjes (die ik niet altijd doorheb), de massa aan zoenen die hier dagdagelijks uitgedeeld worden en de rust die de mensen hier uitstralen. Kortom, ik blijf genieten van alles wat ik hier zie, ruik, voel en beleef, en heb het hier ongelooflijk naar mijn zin!!

Veel liefs voor jullie allen xx